حضرت آیت‌الله العظمی خوئی در دوران حیات مبارک خود و در طول بیش از ۵۰ سال، یکصد نامه به آیت‌الله العظمی روحانی نوشته‌اند که در بعضی از آنها به صراحت نسبت به هتاکان واکنش نشان داده‌اند. در ادامه دو سه مورد را نقل می‌کنیم تا هشداری باشد برای روحانی‌نماها و الگویی باشد برای شاگردان مکتب امام جعفر صادق (علیه اسلام) ان شاء الله.

الف: بخشی از نامه حضرت آیت‌الله العظمی خوئی (قدس‌سره) را که درباره اهانت‌کنندگان به ساحت مرجعیت نوشته شده و در صفحه ۱۶۴ کتاب نامه‌های تاریخی به چاپ رسیده است:

مرقوم داشته بودید فعالیت‌های عجیبی بر علیه احقر می‌شود اگر احقر استحقاق دارم چه قدر جای شکر است که تعجیل در عقوبت شود و حساب در این عالم پاک گردد. و اگر استحقاق ندارم این چند روز می‌گذرد و البته روزی خواهد آمد که آن روز بر ظالم اشد از این روز است. بر این تقدیر ربح با ما است و امر خود و جنابعالی را به خدا واگذار می‌کنم و هو حسبنا و نعم الوکیل.

خواستم به یکایک از وجوه خدشه‌های موهومه جواب بدهم ولی پشیمان شده جواب عملی همه اینها را به حضرت حق ـ جل و علا ـ موکول می‌دارم.

ب: بخشی از نامه حضرت آیت‌الله العظمی خوئی (قدس‌سره) را که درباره روحانی‌نماها نوشته شده و در صفحه ۱۴۶ کتاب نامه‌های تاریخی به چاپ رسیده است:

بالاخره نمی‌دانم چه شد افرادی در اهل علم پیدا شد که از دروغ و افترا و نمیمه و غیبت ابداً باکی نداشته و یحسبون انهم یحسنون صنعاً، خداوند عالم این‌ها را هدایت کند و اگر قابل نباشند انتقام بکشد که پیوسته بین مردم و مؤمنین اشاعه فحشاء و نشر فساد ننمایند.
 

ایشان در پایان نامه به آیت‌الله العظمی روحانی دام ظله می‌نویسند:

دلم را به این خوش کرده‌ام که مظلوم بودن اولی از این است که ظالم باشم و لاسیّما که عمر به آخر رسیده و باقی خیلی کمتر از گذشته می‎باشد، بحمدالله عمری با ابتلائات که مقداری را جنابعالی کاملاً می‌دانید گذراندیم.

انتخاب شفقنا از سایت حضرت آیت الله سید صادق روحانی