بگذارید بگویم که من در رابطه با انتخابات 1388، تحلیل‌ها و مقالات سیاسى بسیارى را از دوست و دشمن خوانده و بررسى کرده‌ام و در نهایت به این نتیجه رسیده‌ام که انتخابات به هر نحوى بالاخره پایان یافت و قرار هم نبود که دو نفر پیروز شوند و حالا که یک نفر به‌عنوان حائز اکثریت اعلام مى‌شود، عقل، انصاف، عدل و دین حکم مى‌کند که براى حفظ کیان اسلام و قوام نظام، همه آن را بپذیرند و اگر هم انتقاد و اشکالى دارند، آن را در چهارچوب قانون مورد قبول خودشان، مطرح سازند و پیگیرى کنند؛ نه آنکه با اقدامات نسنجیده و یا احساسى و یا با تشویق دیگران، دست به اقداماتى بزنند که نتیجه آن به قول حسنین هیکل، «آبروریزى براى نظام» گردد.

دوستان ما که خود اهل سیاست، مطالعه و تحلیل هستند، به‌خوبى مى‌دانند که در تمام دنیا و در تمام نظام‌ها براى رفع شبهات و جلوگیرى از وقوع فتنه که دامن همه را مى‌گیرد، به مراکز قانونى و مرجعیتى که قانون اساسى آن‌ها تعیین کرده است، مراجعه مى‌کنند و حکم نهایى آن را، ولو برخلاف نظر این‌ها باشد، مى‌پذیرند.

اگر در انتخابات ایران خطاهایى هم به‌وجود آمده بود، دوستان ما باید اعلام مى‌کردند که ـ مانند همه دنیاى آگاه و آزاد ـ علی‌رغم عدم قبول نتایج، به‌خاطر حفظ نظام و به‌علت به رسمیت شناخته شدن آن توسط ارکان نظام که همان انتخاب‌هاى قبلى را هم اداره یا تثبیت و تنفیذ کرده بودند، ما اصل را مى‌پذیریم؛ ولى اعتراضات خود را در چهارچوب قانون مورد اتفاق همگان و در احزاب یا تشکل‌هاى سیاسى قانونى و رسمى پیگیرى نموده و ادامه خواهیم داد؛ حتى اگر قانون اساسى موجود را نیازمند اصلاح و بازنگرى مى‌دانیم، راه آن به خیابان کشیدن مردم نیست… ما رسماً و علناً دیدیم که دشمنان اصلى نظام، در این حوادث، در کنار عناصر و افرادى که نیّت خیر داشتند، قرار گرفتند و صحنه‌هایى به وجود آوردند که هرگز مورد قبول هیچ نظام و حکومتى نمى‌توانست باشد…

من خود صبح روز عاشورا، در حین عبور از خیابانى ـ عناصر مشکوکى را دیدم که به چادرهاى عزاى حسینى که مردم مؤمن محل آن‌ها را برپا داشته بودند، حمله کرده و آن‌ها را آتش زدند. یقین پیدا کردم که دشمن، با طرح و برنامه، توطئه خود را اجرا مى‌کند و مسئله، مسئله انتخابات نیست… و آنگاه که در انتظار تقبیح این قبیل اعمال زشت و تبهکارانه، از سوى دوستان بودم، ناگهان دیدم به‌جاى تقبیح، بعضى از این قبیل عناصر، افرادى «خداجو»! نام گرفتند… و تا امروز هم نتوانسته‌ام، بپذیرم که حمله‌کنندگان به چادرها و پرچم‌هاى حسینى بتوانند، افرادى خداجو باشند…؛ البته مى‌شد که ضمن تمجید از افراد خدا‌جو، حداقل عملکرد عناصر ضد خدا و ضد حسین(ع)، را تقبیح نمود که متأسفانه هیچ‌وقت این امر عملى نشد!

و صد البته این برداشت ناشى از تحقیق ذهنى و شهود عینى، به‌معنى و مفهوم آن نیست که دوستان طرف مقابل، در آغاز و انجام کارهاى خود، از حقایق و اعلام موضع رسمى در رابطه با اتهامات و ضرورت عدم اعلام قبل از اثبات آن‌ها در محاکم قضائى، نشان داد که افراد طرف مقابل هم، در پیدایش این فتنه و یا استمرار آن، بى‌تقصیر نبوده‌اند… به‌ هرحال من در این گفت‌وگوى کوتاه ـ خاطراتى ـ قصد ورود به «معقولات» و بررسى همه‌جانبه مسئله را ندارم؛ اما تردیدى ندارم که اگر ایستادگى مقام رهبرى نبود، نظام با آسیب‌هاى فراوان و «آبروریزى»هاى بیشتر، روبه‌رو مى‌شد و نتایج نهایى آن بى‌تردید به‌نفع استقلال و آزادى و حاکمیت اسلام نبود.

اجازه بدهید، در اینجا به نکته‌اى هم از قول امام(رض)اشاره کنم که درباره قلم‌هاى هتاک و افشاگرى‌هاى غیرمستند و غیرقانونى و بدون ثبوت در محاکمه قضائى، فرموده‌اند و با توجه به این بیانات، اگر عملکرد یا قلم و سخن فردى هماهنگ و همسو با آن‌ها نباشد، ماهیت طرف را ـ حتى علی‌رغم ادعاى ولائى بودن ـ به‌خوبى مى‌توان شناسایى کرد:

امام در یک سخنرانى، در رابطه با اختلافات مشابه در اوائل انقلاب که توسط اصحاب قلم به جرائد کشیده شده بود، چنین فرمود:

«… به همه آقایان مى‌گویم، با هم جنگ نکنید.. روزنامه‌ها را پر نکنید از بدگوئى از هم.. انتقاد غیر انتقام‌جویى است. انتقاد صحیح باید بشود. هرکس مى‌تواند، انتقاد صحیح بکند؛ اما اگر قلم دستش گرفت(که) انتقاد کند براى انتقام‌جوئى، این همان قلم شیطان است» (صحیفه نور، ج 13، ص 78).